مقدمه: به مناسبت روز مادر، باشد که همه مادران دنیا همیشه سالم و زیبا باشند و همه چیز به آرامی و به دلخواه شما پیش برود. هیچ گل یا هدیه ای وجود ندارد، فقط برکات عمیق من وجود دارد!
جایی که مادر است، خانه است.
اکثر کودکان دارای مادر دوران کودکی شادی دارند که ارزش یادآوری و به خاطر سپردن را دارد.
خوشبختی دوران کودکی از لبخند مادر و حضور هوشیار او در خانه ناشی می شود. بدون مادر، لذت خندیدن را از دست می دهید.
اولین کاری که وقتی به خانه رسیدم این بود که به دنبال مادرم بگردم و اولین کلماتی که فریاد زدم این بود: «نیانگ لای!» (مامان!).
با دیدن چهره شلوغ مادرم و شنیدن پاسخ او، قلبم آرام می شد.
سپس شروع به جستجوی چیزی برای خوردن می کردم. بعد از یک وعده غذایی کامل، دوباره برای بازی بیرون می دویدم.
وقتی بزرگ شدم، اولین کاری که هنگام قدم گذاشتن از در انجام دادم این بود که هنوز به دنبال مادرم بگردم.
حتی قبل از اینکه کیف مدرسه ام را زمین بگذارم، خانه را به دنبال او می گشتم.
مادر مرا می دید و با لبخند می گفت: «بچه احمق، از حمل آن کیف خسته نیستی؟»
شاید او نمی دانست - یا شاید می دانست - که وقتی به دنبال او می گشتم، من اصلا احساس خستگی نمی کردم.
پس از تشکیل خانواده خودم، در اوقات فراغت، از خود می پرسیدم، "کجا باید بروم؟" و بنابراین من به خانه می رفتم.
این خانه جایی است که هرگز نمی توانم آن را پشت سر بگذارم.
در را باز می کردم، اگر مادرم آنجا نبود، پدرم به من سلام می کرد و ما گپ می زدیم.
اما چشمانم همیشه به در دوخته می شد و در آرزوی بازگشت مادرم بود. لحظه ای که در را باز کرد، قلبم دوباره احساس راحتی می کرد.
مهم نیست چه زمانی و کجا، مهم نیست که چه وضعیتی داشته باشم، همیشه احساس می کنم که به خانه بروم و مادرم را ببینم. وقتی به خانه می آیم، هنوز اول او را صدا می زنم.
این عادت رفتن به خانه برای یافتن مادر به طور ناخودآگاه در طول سال ها شکل گرفته است. شاید برای هر کسی که مادر دارد، یکسان باشد. این خوشبختی زندگی است.
خانه و مادر عمیقا در قلب همه حک شده است.
با گذشت سالها، مردم به طور فزاینده ای متوجه می شوند که حتی اگر زمان ظاهر فرد را تغییر دهد یا دریا به زمین کشاورزی تبدیل شود، اشتیاق تغییر ناپذیر برای خانه و عشق عمیق به مادر باقی می ماند.
با وجود مادر در اطراف، می توانید با اطمینان به دنیا بروید، رویاهای خود را با آرامش خاطر برنامه ریزی کنید. راه پیش رو طولانی است و شما نمی توانید در یک حرکت به پایان برسید. وقتی خسته هستید، همیشه یک بندر آرام وجود خواهد داشت - آن خانه است، جایی که مادر منتظر شما است.
در بالا، سرما نافذ است. به خصوص هنگامی که به موفقیت شغلی می رسید یا به یک چهره برجسته تبدیل می شوید، قلب شما فورا به دنبال یک پناهگاه معنوی خواهد بود. امن ترین، پایدارترین و مطمئن ترین پناهگاه هنوز مادر و خانه است.
آنها می گویند پشت هر مرد موفقی یک زن بزرگ ایستاده است.
اگر این درست باشد، آن زن قبل از هر چیز یک مادر است.
در لحظه فروپاشی مرکز تجارت جهانی، یک تاجر میلیاردر که متوجه پایان قریب الوقوع خود شده بود، به ثروت خود فکر نکرد. پیامی که او از طریق تلفن خود ارسال کرد، زیباترین کلمات دنیا بود: "مامان، دوستت دارم!"
عشق بین مادر و فرزند دود فاجعه را کم رنگ کرد و در آن لحظه حساس به نور خیره کننده ای تبدیل شد. عظمت بشریت در زمان منجمد شد.
خانه هرگز از شما دور نخواهد بود! حتی اگر هزاران کوه و رودخانه از هم جدا شوند، حتی اگر از اقیانوس ها عبور کنید (تا زمانی که زنده هستید)، چهره مادرتان همیشه در سفر با شما خواهد بود و مراقبت از او دلیل شما برای سفر در زمان و مکان برای بازگشت به خانه خواهد بود.
شاید عمیق ترین احساس تزلزل ناپذیر در بشریت، عشق عمیق یک مادر باشد.
عمیق ترین نگرانی در قلب مردم واقعا خانه ای است که به آنها زندگی بخشیده و آنها را بزرگ کرده است.
وقتی مادر اینجاست، خانه اینجاست! بله، وقتی مادر اینجا است، خواهر و برادرها یک خانواده هستند؛ وقتی مادر می رود، خواهر و برادرها خویشاوند هستند! این حقیقت است!
دوستانی که هنوز مادرشان را دارند، مهم نیست چقدر سرتان شلوغ است، حتما برای رفتن به خانه و ملاقات مادرتان وقت بگذارید... او همیشه شما را دوست خواهد داشت.
دوستان عزیز: والدین هر روز کمتر دیده می شوند. درخت خواهان سکون است، اما باد فروکش نمی کند. کودک می خواهد تقوای فرزندی را برآورده کند، اما والدین دیگر آنجا نیستند. گرامی بدارید و سپاسگزار باشید!
